Bieńczyce
Historia Bieńczyc
Nazwa Bieńczyce pochodzi od właściciela wsi Bienia (Benedykta). Po raz pierwszy wzmiankowana jest w dokumentach w 1224. Wieś najpierw należała do Kościoła św. Michała Archanioła i św. Stanisława Biskupa na Skałce, od 1317 do kościoła św. Floriana. W 1391 powstał we wsi pierwszy młyn nad Dłubnią, drugi w 1449 napędzany istniejącą do dziś młynówką. W 2 poł. XV w. zbudowano dwór z folwarkiem (do dziś przy ul. Kaczeńcowej w sąsiedztwie stawu zachował się dwór i oficyna z pocz. XX w.). W późniejszym czasie wieś Bieńczyce stanowiła uposażenie kanoników katedry wawelskiej, na tej zasadzie władał nią Hugo Kołłątaj. Po II rozbiorze Polski wieś została mu skonfiskowana. W XIX w. przez Bieńczyce austriacy przeprowadzili drogę do Kocmyrzowa, wzdłuż której w latach 1899-1900 wybudowali linię kolejową tzw. kocmyrzówkę, a o jej istnieniu świadczą do dziś zachowane pozostałości torów, resztki dwóch mostów kolejowych nad Dłubnią i jej młynówką oraz zachowany do dzisiaj budynek stacji kolejowej Bieńczyce przy ul. Stadionowej. W 1949 we wschodniej części wsi rozpoczęto budowę miasta Nowa Huta. W 1951 wieś została wraz z nowym miastem przyłączona do Krakowa jako jedno z nowohuckich osiedli.
Miejscowość należała do parafii w Raciborowicach. Na terenie Bieńczyc znajdowała się mała kaplica będąca filią kościoła parafialnego. W latach 1967-1977 powstała nowoczesna świątynia Matki Bożej Królowej Polski zwana Arką Pana – był to pierwszy kościół wybudowany w obrębie jednego z osiedli Nowej Huty, a nie na jej dalekich obrzeżach – głównie dzięki staraniom bpa Karola Wojtyły i mieszkańców. W latach 80. XX w. okolice Arki Pana były jednym najważniejszych miejsc manifestacji dla nowohuckiej Solidarności – comiesięczne nabożeństwa fatimskie gromadziły niekiedy kilka tysięcy demonstrantów. Podczas jednego z nich, 13 X 1982 funkcjonariusz SB kpt Andrzej Augustyn śmiertelnie ranił dwudziestoletniego robotnika, Bogdana Włosika.
Żródło: Wikipedia